Public Disgrace: Buiten spelen en hoe een sub wakker wordt

Het was een warme zomerdag geweest en de avond beloofde zwoel maar warm te worden. Een ideale avond om eindelijk eens buiten te spelen. In Nederland zijn er toch al niet zoveel plekken waar je een beetje ‘veilig’ buiten kunt spelen en overdag is het risico veel te groot dat er kinderen voorbij komen.

De meeste subs die buiten willen spelen vinden het geen probleem als er volwassenen van een afstandje toekijken, maar kinderen is iets wat ik zelf ook niet wil. Ik zet in zo’n geval meestal een bord neer en de volwassenen die komen kijken kiezen er zelf voor. Het heeft iets extra’s als anderen toekijken en als je bespied wordt. Maar ook de wetenschap dat je betrapt kunt worden, voegt toe aan de spanning en de kink. Speciale plekken moet je dus zoeken en meestal zijn het de avonden waarop het kan. Met ons klimaat vallen er dan een hoop dagen in het jaar af en met een sub als jolien valt het dan al helemaal niet mee. 

Ik ben haar 2^e dominant want ze had al vele jaren een D/s voor ze mij leerde kennen. Haar Meester heeft echter steeds minder vaak tijd voor haar en ik vul met een tweede D/s die lancune voor haar op. Zo trots als een pauw is ze dat ze twee dominanten heeft.
“Sommige subs hebben er geen en ik heb er lekker twee; komt omdat ik zo lief ben.”
Ze zegt het tegenwoordig minder vaak want Meester T en ik vinden dat het niet aardig is voor andere subs als ze dat zegt. Bovendien klinkt het opschepperig en helemaal niet lief of nederig, dus daar staan strafpunten op. Sindsdien zegt ze het niet meer, althans niet in onze aanwezigheid. 

Soms spelen Meester T en ik samen met haar, maar meestal zijn het gewoon twee gescheiden D/s relaties, maar strafpunten worden wel goed genoteerd op de nieuwe kerfstok en wij hebben wel Meesters-beraad als dat tussendoor nodig is. Vroeger kon ze nog wel eens aan iets ontsnappen als Meester T iets vergat. Nu is er altijd wel Starmaster die zich dat herinnert.
“Tja, jij wou toch zo graag twee Meesters hebben, meisje ........”
Dan zwijgt ze en knikt schuldbewust met een rood hoofd. Ze weet dat ze daar maar beter niet op reageert. 

Meester T is niet zo van het ‘buiten’ spelen en al tijdens onze eerste ontmoeting – gewoon een koffiedate –vroeg ze me wat ik daarvan vond. Ik zei dat ik er niet veel ervaring mee had, maar dat ik het graag met haar wilde uitproberen.
“Ik wil het zo graag maar Meester T doet het nooit. Maar ben een koukleum hoor, dus wil alleen als het heel warm is.”
Elke ontmoeting begon ze er weer opnieuw over; of ik dat dan wel wilde en wanneer dan wel en ik hoop dat het binnenkort mooi weer wordt. In juni begon ze er weer over.

“Vandaag overdag was het er mooi weer voor, wel 26 graden, maar nu kom je weer op een avond en dan is het maar een graad of 18, echt veel te koud hoor.”
“Oké meisje, maar het kan nu eenmaal niet overdag; het risico dat kinderen ons zien is veel te groot. Maar dit gezeur wordt ik ook een beetje moe, dus volgende week zaterdag gaan we naar de Gelderse meren.” 

“Nou ja als het goed weer is dan,” sputterde ze nog, “Als het onder de 20 is ga ik daar echt niet naakt hoor.”
“Luister eens meisje, ik zeg dat we volgende week zaterdagavond naar de Gelderse meren gaan. Ik kom mijn beloftes na, dus als het regent ......... heb je gewoon pech gehad.”
Ik kon een sadistische lach niet onderdrukken toen ik het pruilende gezicht zag. We gaan daar gewoon naar toe en als het slecht weer is, heeft ze pech en kunnen we niet spelen. Maar zo had zij het niet begrepen. Ik liet het maar zo; laat ze maar een weekje in de rats zitten dat zal de spanning voor het spel alleen maar verhogen, dacht ik bij mezelf. 

Op woensdag begon het gepiep al.
“Meester het regent alle dagen dat het giet; het is echt veel te koud hoor. Kunnen we het alstublieft niet afzeggen?”
“Jij bent degene die er steeds over zeurt en nu hebben we het afgesproken. Ik kom niet terug op mijn woord. Toen we elkaar leerden kennen heb ik je gezegd dat je een beetje op moest passen met je wensen. Nu krijg je wat je gevraagd hebt en daarmee basta.”
“Ja Meester,” klonk het wat benepen aan de telefoon. “Maar als ik er nu een verkoudheid aan overhoudt; ik heb toch al niet veel bij te zetten .....”
“Verkoudheid komt van een virus meisje en niet van de kou. Ik wil er niets meer over horen, is dat duidelijk? En omdat je er toch weer over begonnen bent gaan er 25 punten bij op de lat.” 

“Vijfentwintig? Pff, tjee wat veel. Ik heb toch alleen maar .........”
“Oké,” viel ik haar in de rede, “Dertig dan, ik ben het echt zat.”
“Is goed Meester, ik zal het er niet meer over hebben.”
Ik hoorde de tranen door haar stemgeluid en daarna was het minutenlang stil en hoorde ik alleen wat gesnotter. Het is maar goed dat dit gesprek over de telefoon plaatsvond; als ik tranen zie kan ik nog wel eens week worden. Maar goed in dit geval wist ik dat er niets aan de hand was. Tuurlijk ging ik met haar niet in de regen of de kou spelen. Mijn meisje was me veel te kostbaar. 

In de auto onderweg naar de Gelderse meren was het benauwd dus ik wilde al snel de airco aan. Had wel verwacht dat ze daarover zou gaan zeuren en zag ze ook af en toe kijken met een vragende blik, maar ze vond het risico van extra strafpunten toch te groot.
“Tja met dit weer moet de airco wel aan,” begon ik wat te treiteren, “Tenzij dat je natuurlijk op een andere manier voor verkoeling zorgt .......”
Opnieuw een vragende blik en na een paar minuten, heel voorzichtig, dan toch die vraag.
“Hoe bedoelt U Meester ....... op een andere manier?”

“Je kunt je ook je rokje omhoog doen, dat latex is wel erg warm en zweterig in de auto.”
“O, hoeft niet Meester, ik heb het niet warm hoor; ik vind dit weer wel lekker.”
“Weet ik wel; maar met de airco uit ga je zweten onder dat rokje en ik vind het niet prettig als je billen gaan zweten en plakken straks. Dus airco uit, rokje omhoog; de keuze is aan jou.” 

Na een minuut of vijf van zwijgen met een rood hoofd en kippenvel over haar hele lijf kwam er een diepe zucht.
“Oké Meester, ik doe mijn rokje wel omhoog dan.”
Ik reageerde niet en ze keek me onzeker aan.
“Ik heb toch gezegd dat ik het wel omhoog doe.”
“Zeggen is niet genoeg liefje; je moet het gewoon doen en daarna zet ik de airco wel uit.”
Ze zucht nog eens diep en gaat dan omhoog en trekt het latex gevalletje op.
“Nu pootjes uit elkaar zodat het een beetje kan luchten, meisje.”

Terwijl ze gehoor geeft aan mijn opdracht richt ik de blower met steenkoude lucht precies tussen haar benen. Na een minuut of zo schakel ik de airco uit. Het duurt nog wel even voordat de luch wat opwarmt. Ze schuift wat in de autostoel heen en weer, om te proberen de luchtstroom wat te ontwijken. 

“En? Niet blij dat de airco uitstaat? Hoeven we niks te zeggen?”
“Oh sorry, natuurlijk Meester. Dank U wel dat U zo lief voor me bent.”
Ik lach tevreden en klop met de vlakke hand op de binnenkant van haar dijen. Ik voel ook even aan haar schaamlippen die erg nat zijn. Zweet of iets anders? Ze lijkt me al behoorlijk opgewonden. Ik richt de blower ergens anders op en laat haar de benen sluiten als we voor een stoplicht moeten wachten en er in de auto ernaast kinderen zitten. Die kinderen hebben niets in de gaten, maar die man zijn ogen vallen er zowat uit. jolien krijgt een hoofd als een biet en ik geniet. Als we weer optrekken, gaan de benen weer uit elkaar natuurlijk. 

Ik denk dat jolien blij is als we op de parkeerplaats zijn aangekomen, maar dat is meer omdat ze niet weet wat er gaat gebeuren. Ik laad de spullen uit de auto; de grote rugzak gaat op haar rug en ik neem de kleine op mijn rug. Ook de tassen met alle zwepen worden haar omgehangen en ik clip een hondenband aan haar nekriem.
“Kom hondje, eerst nog een stukje lopen. Zorg dat je achter me blijft, maar wel bijhouden hoor.”
Ik wandel aan met grote stappen en zij rent met haar kleine beentjes achter me aan. Die hakken op het zandpad zijn een crime en ze heeft ook nog al dat gewicht.
“Tja buiten spelen heeft ook nadelen, meisje.”
Ze zwijgt en strompelt achter me aan.   

Als we wat verder in het bos zijn houd ik haar staande en haal een bord uit de rugzak dat ik om haar nek hang. Er staat de volgende tekst: ‘Ik ben slavin jolien en mijn Meester neemt me mee in het bos om me daar te verwennen. U mag mee om van een afstandje toe te kijken als u boven de 18 bent.’ We komen niet zo gek veel mensen tegen; sommigen geven een afkeurende blik of doen net alsof ze het niet zien; een enkeling kijkt ons na of volgt ons. We lopen langs een grote haag en ik zie dat er een man of vijf is die ons volgt. Een knul van vooraan in de twintig met een hond, twee mannen van middelbare leeftijd die op een bankje zaten te praten toen we voorbij kwamen en een jong stelletje.

Zij was gekleed in een kort strak rokje en een dun truitje met korte mouwen en nogal laag uitgesneden. Ze had weliswaar niet zulke hele grote borsten, maar het was een behoorlijke B-cup en de push-up BH drukte ze flink naar boven. Het leek er bijna op of de jongen door het meisje werd meegetrokken, maar de wens leek hier de vader van de gedachte. Mijn meisje was veel te druk met mij te volgen en had niet in de gaten dat we gevolgd werden. Plotseling kwamen we bij een gat in de heg waar we doorheen kropen. Ik haalde het bord van joliens schouders en legde het bij het gat in de heg. Ik pakte nog een ander bord uit de rugzak, met de tekst: ‘HIER WACHTEN’ en legde het daar op de grond. We stonden op een behoorlijke open plek met in het midden een vennetje, nu niet meer dan een flinke plas. Door de haag was het een mooi afgescheiden gebied. Ik wandelde met jolien door het losse zand nog een meter of vijftien door naar een plek waar twee bomen stonden.

Voor mij was het wandelen te noemen voor jolien was het meer slepen. Haar hakjes zakten volledig in het zand. Maar eindelijk kwam ze daar toch meer slepend en onder het zand aan.
“Je ziet er niet uit, fatsoeneer je eerst maar eens een beetje. Wat moeten de toeschouwers wel niet denken?”
Pas op dat moment realiseert jolien zich dat er mensen staan te kijken. Ze weet dat dat vaker zo is, maar vaak is dat tijdens het spel of komen die als ze geblinddoekt is. Nu staan die mensen er al, verlekkerd te kijken naar wat er gaat gebeuren. Ze klopt het zand van haar kleren en tekent protest aan.

“Ja maar Meester, als er nu al mensen staan ......... ik bedoel hoe moet dat dan ...... ik bedoel naakt voor al die mensen ........”
Ik knip met mijn vingers om duidelijk te maken dat ik haast heb.
“Niet zeuren nu meisje; je wilde buiten spelen; als je moeilijk gaat doen noteer ik meteen al strafpunten. Hup uit de kleren en doe het een beetje langzaam en spannend voor onze toeschouwers.”
Nu weet ze dat ze geen keus heeft en begint zich al zuchtend uit te kleden. Ik pak mijn dikke cane en sla op haar dijbenen.

“Spannend zei ik; ik heb niks gezegd over zuchten.”
“Nee Meester.”
Ze begint nu met haar heupen te draaien als het rokje naar beneden gaat. De jongere knul kijkt roerloos toe en weet niet wat hij nu eigenlijk ziet. De mannen van middelbare leeftijd joelen en klappen als het rokje uit is en het meisje kijkt haar ogen uit.